The Mandalorian mengubah segala-galanya berkaitan dengan lukisan matte dan unjuran belakang. Ini diilhamkan oleh kaedah yang digunakan pada tahun 1930-an, yang pada asasnya meletakkan latar belakang bergerak di belakang pelakon yang sedang menerbangkan kapal terbang atau memandu. Tidak ada kekurangan pengkritik berhubung menggunakan skrin hijau, kerana pengarah dan pelakon mendapati diri mereka tidak dapat bayangkan apa yang sepatutnya berlaku di sekeliling mereka; itu tidak termasuk masalah pencahayaan tempat kejadian dengan betul. Ini biasanya menjadikan pasca pengeluaran lebih sukar dan mengambil banyak masa untuk mendapatkan hasil yang baik. Ia juga mengorbankan banyak kemungkinan kreatif pada set.
Melalui Disney
Disney sangat berjaya menggunakan pendedahan VFX Jon Favreau, terutamanya dalam The Lion King dan The Jungle Book. Jadi The Mandalorian berjaya mentakrifkan semula televisyen dengan menggunakannya dengan teknologi baharu daripada ILM rumah VFX Disney. Bajet untuk The Mandalorian adalah besar berbanding kebanyakan siri, dengan beberapa laporan mengatakan bahawa lebih daripada $100 juta diperlukan untuk hanya 8 episod. Walau bagaimanapun, boleh difahami, ini adalah Star Wars. Filem Star Wars terkenal dalam membayar sejumlah besar wang untuk set besar-besaran dan peringkat bunyi, tetapi persembahan itu sebaliknya menggunakan banyak skrin LED unjuran belakang yang membentuk skrin hijau masa nyata. ILM menggelar teknologi ini sebagai "The Volume" semasa menghasilkan, tetapi kemudian menamakannya "Stagecraft." Hasil cerdik dari teknologi ini ialah ia sebenarnya menggerakkan persekitaran bersama-sama dengan watak, menjadikannya kelihatan seperti pelakon benar-benar berada di sana, bergerak di lokasi sebenar itu. Cara ia berfungsi ialah dengan menggunakan empat panel paparan LED, di belakang pelaku, di kedua-dua sisi, dan di atas; pencahayaan ditambah untuk menjadikannya sebati, dan berita baiknya ialah ia dikawal oleh sistem Skypanel. Panel dan kamera disegerakkan sejauh pergerakan berjalan, menghasilkan aliran yang sempurna antara dunia sebenar dan digital.
Melalui Disney
Ini juga bermakna kami mendapat hasil yang lebih baik daripada CGI, mencurahkan keaslian dan memberikan rasa organik, seterusnya menjadikan ilusi menjadi kenyataan. Hakikatnya, tidak mungkin seseorang dapat menyimpulkan bahawa adegan yang dirakam dengan cara ini berbeza daripada yang sebenar… ia adalah realistik. Kuasa komputer tidak dapat menghasilkan persekitaran 3D yang realistik dalam masa nyata sehingga baru-baru ini. Enjin Unreal telah benar-benar mengatasi diri mereka dengan teknologi ini. The Mandalorian menggunakan set kepala VR untuk dapat melihat adegan, ini membantu mereka mengelakkan masalah rasa terputus semasa penggambaran. Pelakon akan berasa lebih dalam persekitaran cerita, mengenali persekitaran mereka, dan pencahayaan telah ditentukan terlebih dahulu, menjadikan pasca produksi lebih mudah dan pantas. Ini boleh dibandingkan dengan lukisan matte yang digunakan di Hollywood pada masa lalu, mengembangkan skala produksi studio. Menggunakan set maya dengan kamera sebenar memberikan hasil yang dirasakan tulen, yang merupakan impian bagi pembuat filem dengan bajet yang rendah. Ini, sudah tentu, tidak sepatutnya digunakan untuk setiap adegan. Berjalan jauh akan lebih masuk akal untuk merakam di lokasi, kerana ia akan menjadi lebih logik dan lebih murah daripada mempunyai begitu banyak skrin besar. Ia lebih sesuai digunakan dengan tangkapan SFX yang termasuk letupan, serangan, pemanduan atau adegan terbang, menjadikannya kelihatan cantik lebih ikhlas. Memang tidak masuk akal untuk merakam keseluruhan filem dengan cara ini apabila perkara sebenar lebih masuk akal, tetapi ini adalah tambahan yang menarik kepada senjata kaedah pembikinan filem yang telah digunakan oleh Hollywood.
